คำสอนแต่โบราณ เชยแต่ดี
ตอนเด็ก ๆ เรามักชอบวิ่งเล่นไปมาสนุกสนาน ผู้ใหญ่เตือนอะไรก็ไม่ค่อยสนใจ แต่พอโตขึ้นมาถึงจะมานึกกันได้ ว่ารู้อย่างงี้เชื่อพ่อ / แม่ก็ดี
เวลาเดินอย่าลงส้นเท้า หรืออย่าเดินเสียงดัง ตอนเด็ก ๆ เราเป็นประจำวิ่งเล่นตึง ๆ ทั่วทั้งบ้านแล้วก็จะโดนดุอยู่บ่อย ๆ พอโตขึ้นมาเวลาเจอคนเดินลงส้นเท้าผ่านไปถึงได้รู้ว่ามันดูไม่ดีจริง ๆ นอกจากตัวเราเองดูไม่ดีแล้วยังไปรบกวนคนอื่นอีกด้วย
จะไปไหนมาไหนต้องรู้จักไปลามาไหว้ เจอผู้ใหญ่ก็ต้องยกมือไหว้กล่าวคำทักทายก่อน พอจะกลับก็อย่าลืมยกมือไหว้พร้อมกล่าวลาด้วย เพราะว่าผู้ใหญ่เห็นท่านจะได้เอ็นดูว่าเรามีสัมมาคารวะ ไม่ใช่จู่ ๆ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป อย่างนี้เขาถือว่าไม่ให้เกียรติเจ้าบ้าน / เจ้าภาพกัน
รู้จักพูดขอบคุณกับขอโทษให้ติดปาก ถือเป็นการแสดงความมีน้ำใจเล็ก ๆ ต่อกัน บางครั้งการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น คุณหิ้วของพะรุงพะรังขึ้นบันไดแคบ ๆ แล้วคนที่กำลังลงมาหลบทางให้ คุณก็ควรกล่าวขอบคุณเขา แม้ว่าบางทีอาจจะเป็นเรื่องที่เขาสมควรทำอยู่แล้วก็เถอะ แต่การทำแบบนี้ก็ทำให้คนเรารู้สึกดีขึ้นได้ไม่ใช่หรอ
อย่าหยิบของคนอื่นโดยไม่ได้อนุญาต ตอนเด็ก ๆ แม่จะสอนเสมอ ไม่ว่าจะเป็นของพี่หรือของน้องก็ไม่ควรทำทั้งนั้น เพราะเจ้าของอาจจะไม่พอใจ หรือต่อให้เขาไม่ว่า แต่อีกหน่อยมันจะติดเป็นนิสัย เมื่อโตขึ้นถึงได้รู้ว่าคำสอนนี้มันก็ดีจริง ๆ นั่นแหล่ะ เพราะทำให้เรารู้จักเคารพสิทธิของผู้อื่น เพราะถึงแม้เขาไม่ได้ว่าอะไร แต่เขาก็อาจจะไม่พอใจอยู่เล็ก ๆ ก็ได้
ว่าไง จำกันได้มั้ยค่ะว่าคุณพ่อคุณแม่ท่านสอนเรามาอย่างไรกันบ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น